διακριτικός

-ή, -ό (AM διακριτικός, -ή, -όν) [διακρίνω]

1. αυτός που έχει την ιδιότητα ή την ικανότητα να διακρίνει

2. εκείνος βάσει τού οποίου διακρίνεται ή ξεχωρίζει κάποιος

μσν.- νεοελλ.

όποιος συμπεριφέρεται με διακριτικότητα, δεν γίνεται φορτικός, ενοχλητικός, αγενής κ.λπ.

νεοελλ.

1. ευσπλαχνικός

2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα διακριτικά

τα διάσημα (γαλόνια, σειρίτια, αστερίσκοι) με τα οποία διακρίνονται οι βαθμοί στη (στρατιωτική συνήθως) ιεραρχία

3. φρ. «διακριτικό σημείο» — σημάδι που τοποθετείται πάνω, κάτω ή δίπλα στα λατινικά γράμματα για να αποδοθεί φθόγγος ευρωπαϊκής ή άλλης γλώσσας που δεν υπήρχε στη Λατινική

4. φρ. «διακριτική ευχέρεια» — δυνατότητα που παρέχει ο νόμος για εκλογή ανάμεσα σε περισσότερες από μία λύσεις, εξίσου νόμιμες

μσν.

το ουδ. εν. ως ουσ. το διακριτικόν

1. η διακριτικότητα

2. τον ενδιαφέρον

αρχ.

το θηλ. ως ουσ. η διακριτική

η ικανότητα να διακρίνει κανείς.